Kennismaking

“Wat ik doe? Wat doe ik? Nou, ik heb op dit moment een conversatie met jou."
"O, je bedoelt wat ik doe in het dagelijks leven?"
Nou, heb je even, ik doe van alles: na het opstaan ga ik douchen, ik kleed mij aan, maak ontbijt, smeer boterhammen, breng de kinderen naar school, ruim mijn huis op, doe mijn laptop open en beantwoord mijn mail, schrijf een stukje, bel ‘ns iemand…Ik kan nog wel even doorgaan…"
"Waarom wil je eigenlijk weten wat ik doe? De meeste dingen zijn nogal alledaags. Sommige dingen zijn heel privé, dus die gaan je geen snars aan. Ik doe ook wel ns iets bijzonders… Tja, wat wil je eigenlijk horen?"
"Wat doe jíj eigenlijk?"
"Oh, je bent advocaat."
"Maar, wat dóe je dan?"
"Ja, advocaat zijn… Ik snap het."
"Gôh interessant."
"Dus als ik het goed begrijp ontleen jij je ‘zijn’ aan wat je doet.
‘Ik doe dus ik ben’, dat is in feite wat je zegt."
"Ik vind ‘ik denk dus ik ben’ denk ik toch beter klinken. Gaat ook al een tijdje langer mee.
Want dat wat je nu doet, doe je misschien wel eenmalig of is wellicht een eindeloze herhaling van handelingen waar je niet bij na hoeft te denken.  Snap je?"
"Vandaar dus, dat ik liever gedefinieerd wordt door mijn gedachten en ideeën, of laat ik het zo zeggen ik ontleen mijn identiteit liever aan wat ik denk dan aan wat ik doe."
"Maar eh, het was prettig kennismaken, ik moet weer wat doen. Tot ziens" 

Mooi oud

Veertig is het nieuwe dertig. Ja, én grijs het nieuwe zwart. Het staat op bijna iedere uitnodiging van mijn jarige veertigjarige vriendinnen. Niet de leeftijd maar de ontkenning maakt me angstig. We smokkelen er 10 jaar bij alsof we zelf de tijd kunnen stilzetten. We ontkennen de zwaartekracht, pilatussen en bootcampen ons suf, highlighten onze eerste grijze haren blond en trekken met botox de boel een beetje glad. Liever onze rimpelige hoofdjes in het zand steken dan onze respectabele leeftijd omarmen. En als we vijftig worden, dan is dat het nieuwe veertig. Wel balen dat we dan nooit echt veertig geweest zijn. Dat is net zoiets als een foto terugzien van toen je twintig was en echt niet kunnen begrijpen waarom je toen klaagde over dat strakke jonge lichaam. Ik zie mijn moeder fronzen als ik haar aan mijn naderende verjaardag help herinneren. Niet omdat ze mij oud vindt, nee een veertigjarige dochter voelt pas oud. Hoewel net gepensioneerd, zie ik haar nog steeds niet als een oud mens. Waarom dan zelf moeilijk doen over deze naderende mijlpaal? De dames op de blog waar ik laatst terechtkwam, zitten zo te zien niet met hun leeftijd. Zij zien er stralend verzorgd, chique, stijlvol en hip uit. Leerzaam en geruststellend.

THESE STYLISH GRAND LADIES ARE PROUD TO BE OLD! http://advancedstyle.blogspot.nl/

Ik houd van lezen

"If you find a girl who reads, keep her close. When you find her up at 2 AM clutching a book to her chest and weeping, make her a cup of tea and hold her. You may lose her for a couple of hours but she will always come back to you. She’ll talk as if the characters in the book are real, because for a while, they always are. Date a girl who reads because you deserve it. You deserve a girl who can give you the most colorful life imaginable. If you can only give her monotony, and stale hours and half-baked proposals, then you’re better off alone. If you want the world and the worlds beyond it, date a girl who reads."

Gevonden op Pintererst (mll Perle) http://mlleperle.blogspot.nl/: een citaat van Robert Patterson. Ik dacht, een groot schrijver, maar nooit van gehoord. Het bleek een acteur, niet onknap, speelde in Harry potter en de Twilight. Niet echt mijn films. Maar ik was ineens bereid de films toch een kans te geven…Na een beetje verdergoogelen, bleken het niet zijn eigen woorden, noch een tekst uit een van zijn films. Het citaat is van Rosemarie Urquico. Zij heeft ook geen boeken geschreven. En daar loopt het spoor dood. En de associatie van die mooie woorden met die aantrekkelijke acteur bevalt me wel. Ik hou namelijk van lezen.

Digitale generatiekloof: kinderen online

http://create.boomerang.nl

De generatiekloof tussen ouders en kinderen was nooit eerder zo groot. De term ‘digitale generatiekloof’ ben ik al meermalen tegengekomen. Ik ben van de kijkbuis-generatie, mijn kinderen van de wifi-generatie. Dat zegt genoeg.

Hoe kan je nu controleren wat je kind online allemaal uitspookt? Mijn elfjarige heeft een ipod, gebruikt mijn laptop en neemt de ipad vaak mee naar boven om in bad naar youtube of uitzending te kijken. Een paar jaar geleden kreeg je nog het advies om de pc op een centrale plek in het huis te zetten zodat je over de schouder mee kan kijken. Maar met mobiel internet is dat nogal een uitdaging.

En wat zijn ze er handig mee! Logisch ook… om het verschil aan te geven: ik was bijna klaar met studeren toen internet zijn intrede deed en werkte met wp 4.2 aan scripties en papers. Mijn kids weten niet beter dan dat de wereld digitaal is. iPad' was na papa en mama, Thijns eerste woordje. “Kunnen we oma bellen op de telecuter?(zo noemt hij computer)”, vraagt hij.

Kodu in de klas. Gaming als leermiddel.

Voor het onderwijsblad Praxisbulletin schreef ik in het meinummer het artikel "Kodu in de klas" Het gaat over gaming, ingezet als leermiddel. Over het programmeren van je eigen computergame. Een project met enorme leerwinst!

Kodu in de klas. Gaming ingezet als leermiddel
Gaming is populair bij kinderen. De meeste kinderen spelen thuis zeer regelmatig spelletjes op de Nintendo, Wii, Xbox, Playstation of op de pc. Veel opvoeders zien dat niet als een zinvol tijdverdrijf. Er kleeft een negatief imago aan. Maar met gaming kun je veel meer dan je denkt. Het kan zelfs goed als leermiddel worden ingezet. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het succesvolle project Kodu in de klas van Harald Dikkers, leerkracht in groep 7 van basisschool de Icarus in Heemstede.

Spatta Spetto

Mijn kleine Thijn heeft een eetprobleem. De twee-is-nee fase manifesteert zich volledig in de avondmaaltijd. Overdag gaat het wel. Brinta, een banaantje, appeltje, boterhammetjes, het gaat er allemaal in als koek. Koekjes dus ook.

Het avondeten is echter een ramp. Des te meer omdat koken een soort kroon is op mijn moederschap. Zo voel ik dat. Als het me weer is gelukt om een lekkere en gezonde maaltijd op tafel te zetten, mijn mannen zie smullen, kan ik wel spinnen van tevredenheid. Jammer dat Thijn zo vaak stoorzender is van dit huiselijk geluk.

Ze zeggen dat kinderen met het weigeren van eten een groot machtsmiddel in handen hebben. En zo is het! Vaak kook ik voor de kleintjes vooraf. Heerlijke maaltjes: macaroni, worstjes, bloemkool met geprakte aardappel, eitje erbij, gehaktballetjes, beetje pittig of juist niet, pasta, broccoli, rijst. Mijn jongste van anderhalf, Felipe, is er allemaal dol op. Zijn eerste woordje was dan ook ‘eten’ en zijn tweede ‘op’.

Tigermom

Misschien ligt de oplossing voor onze opvoedproblemen wel in Strijdlied van de tijgermoeder. Amy Chuan heeft weinig op het met het westerse opvoed-ideaal waarin geluk het belangrijkste doel is. Daar ging mijn vorige post over. Chuans dochters zijn dan ook alles behalve verwende prinsesjes.

Haar boek is controversieel in opvoedland, want de schrijfster houdt er totaal andere opvoedtechnieken op na dan de laatste decennia bij ons gangbaar zijn. Haar boek druist in tegen alle opvoedwaarden en normen die wij sinds de jaren ’70 in Nederland hanteren. Zij schrijft over de strijd die ze voert om haar twee dochters, Sophia en Louisa, op Chinese wijze op te voeden.

Chua hanteert een strak opvoed-regime: autoritair en prestatiegericht. Volgens sommigen grenst de prestatiedruk die zij haar kinderen oplegt aan kindermishandeling. En ze schuwt geen middel om haar kinderen in het gareel te houden: ze chanteert, beledigt, drilt.