Spatta Spetto

Mijn kleine Thijn heeft een eetprobleem. De twee-is-nee fase manifesteert zich volledig in de avondmaaltijd. Overdag gaat het wel. Brinta, een banaantje, appeltje, boterhammetjes, het gaat er allemaal in als koek. Koekjes dus ook.

Het avondeten is echter een ramp. Des te meer omdat koken een soort kroon is op mijn moederschap. Zo voel ik dat. Als het me weer is gelukt om een lekkere en gezonde maaltijd op tafel te zetten, mijn mannen zie smullen, kan ik wel spinnen van tevredenheid. Jammer dat Thijn zo vaak stoorzender is van dit huiselijk geluk.

Ze zeggen dat kinderen met het weigeren van eten een groot machtsmiddel in handen hebben. En zo is het! Vaak kook ik voor de kleintjes vooraf. Heerlijke maaltjes: macaroni, worstjes, bloemkool met geprakte aardappel, eitje erbij, gehaktballetjes, beetje pittig of juist niet, pasta, broccoli, rijst. Mijn jongste van anderhalf, Felipe, is er allemaal dol op. Zijn eerste woordje was dan ook ‘eten’ en zijn tweede ‘op’.

Maar Thijn houdt er verschillende tactieken op na om niet te hoeven eten. Meestal draait hij demonstratief zijn hoofd weg en negeert zijn bord volledig. Soms doet hij alsof hij gaat eten, prikt drie keer met zijn vork in een worstje kijkt me heel lief aan - moederhart smelt - en schuift dan gedicideerd zijn bord van zich af. Een andere keer wil hij liever een blauw bord of een groene lepel en als ik zijn verzoek dan inwillig, wil hij toch weer liever een oranje of gele. En zo nu en dan maakt hij er een waar drama van.

Wat te doen bij eetweigering? Kibbelen met de vader, over de beste strategie heeft niet zo’n goede uitwerking. In grote lijnen zijn we het samen eens over de aanpak. En aangezien hij wat rechtlijnig is en mijn lijnen soms wat bochtig, geeft dat niet altijd het gewenste resultaat en is het al helemaal niet bevorderlijk voor de gezelligheid. Zonder eten naar bed, wel of geen toetje, het probleem volledig negeren, minimaal 3 hapjes, een goede sfeer aan tafel, consequent zijn. We hebben het allemaal geprobeerd.

Maar héél soms boeken we een klein succesje. Zoals afgelopen zondag toen ik pasta-pesto voor de mannetjes had gemaakt. Spatta spetto, noemt Thijn dat. Hij begon met een minuscuul stukje pasta, daarna een iets groter hapje en ineens was het moment daar: de pastastrikjes verdwenen achter elkaar in zijn mond. Oppelepop, bordje leeg, en toen was het feest: we zongen en juichten dat het een lieve lust was. Thijn was de held van de avond.

’s Avonds nam ik me voor om voortaan alleen nog maar pastapesto te koken. En ik smeedde snode plannen om er broccoli en courgette in te verwerken. Maar eerst nog maar eens hetzelfde recept. Ik roerde maandag de pesto en de crème frèche door een dampende pan met pasta strikjes. Ik schepte de bordjes vol en wierp verwachtingsvolle doch nonchalante blikken op mijn zoon…

Helaas, Thijn draaide demonstratief zijn hoofd om en zei met een zeurderig stemmetje: ik wil geen spatta spettoooo.