Spatta Spetto

Mijn kleine Thijn heeft een eetprobleem. De twee-is-nee fase manifesteert zich volledig in de avondmaaltijd. Overdag gaat het wel. Brinta, een banaantje, appeltje, boterhammetjes, het gaat er allemaal in als koek. Koekjes dus ook.

Het avondeten is echter een ramp. Des te meer omdat koken een soort kroon is op mijn moederschap. Zo voel ik dat. Als het me weer is gelukt om een lekkere en gezonde maaltijd op tafel te zetten, mijn mannen zie smullen, kan ik wel spinnen van tevredenheid. Jammer dat Thijn zo vaak stoorzender is van dit huiselijk geluk.

Ze zeggen dat kinderen met het weigeren van eten een groot machtsmiddel in handen hebben. En zo is het! Vaak kook ik voor de kleintjes vooraf. Heerlijke maaltjes: macaroni, worstjes, bloemkool met geprakte aardappel, eitje erbij, gehaktballetjes, beetje pittig of juist niet, pasta, broccoli, rijst. Mijn jongste van anderhalf, Felipe, is er allemaal dol op. Zijn eerste woordje was dan ook ‘eten’ en zijn tweede ‘op’.

Tigermom

Misschien ligt de oplossing voor onze opvoedproblemen wel in Strijdlied van de tijgermoeder. Amy Chuan heeft weinig op het met het westerse opvoed-ideaal waarin geluk het belangrijkste doel is. Daar ging mijn vorige post over. Chuans dochters zijn dan ook alles behalve verwende prinsesjes.

Haar boek is controversieel in opvoedland, want de schrijfster houdt er totaal andere opvoedtechnieken op na dan de laatste decennia bij ons gangbaar zijn. Haar boek druist in tegen alle opvoedwaarden en normen die wij sinds de jaren ’70 in Nederland hanteren. Zij schrijft over de strijd die ze voert om haar twee dochters, Sophia en Louisa, op Chinese wijze op te voeden.

Chua hanteert een strak opvoed-regime: autoritair en prestatiegericht. Volgens sommigen grenst de prestatiedruk die zij haar kinderen oplegt aan kindermishandeling. En ze schuwt geen middel om haar kinderen in het gareel te houden: ze chanteert, beledigt, drilt.

Onze kleine keizers en veeleisende prinsesjes

Het is sinds de jaren ‘70 het belangrijkste motief van onze opvoeding: dat we gelukkige mensen worden. En we lijken daarin geslaagd, want uit onderzoek van Unicef blijkt dat Nederlandse kinderen de gelukkigsten van héél de wereld zijn. Hoe kom je aan zulke gelukkige kinderen? De algemeen heersende opvatting is, door een positieve benadering. Daarom prijzen we onze kinderen de hemel in en zeggen we eigenlijk nooit’nee’ tegen ze. Dat vinden we zielig. Liever complimentjes dan straf. We hebben immers zelf ook niet echt een strenge opvoeding gehad als producten van de antiautoritaire opvoeding van de jaren zestig en zeventig.